De eerste 28 uur uit zijn leven moest ik lezen in een schriftje

Zo nu en dan krijg ik het op de heupen… het is net alsof ik dan weer last krijg van nesteldrang. Dan moet er weer flink gepoetst en opgeruimd worden. Dan trek ik kasten of lades leeg, wordt alles geschift en vervolgens wordt alles alla Marie Kondo weer netjes opgeruimd. Dat kan me dan op zo’n moment een enorm voldaan gevoel geven, terwijl ik normaal gesproken echt een hekel heb aan schoonmaken.

Een poosje geleden waren de kastjes boven ons tv meubel aan de beurt. Mijn man en ik hebben daar ieder ons eigen kastje en om heel eerlijk te zijn… het is echt zo’n plek waar we rondslingerende rommeltjes in proppen. Tot het moment komt dat het deurtje niet meer dicht past. Dan weten we hoe laat het is.

Terwijl alle spullen een voor een door mijn handen gaan, valt mijn oog op een schriftje. Ik kan me even niet meer herinneren wat het was. Ik sla het open en mijn ogen glijden over het papier. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik voel een brok in mijn keel.

Dit is het schriftje waarin mijn man en de verpleegkundigen de eerste 28 uur uit het leven van mijn zoon hebben beschreven. Ik begin te lezen, terwijl ik de tranen in mijn ogen voel prikken. Het voelt zo onwerkelijk en tegelijkertijd als een diep gemis.

Ook ik had voor deze geboorte bepaalde voorstellingen gemaakt. En toch liep het anders…

​Na een prachtige gentle sectio, die in alle rust werd uitgevoerd en waarbij al onze wensen gerespecteerd zijn, kreeg ik na de controles mijn zoon op mijn borst. Precies zoals mijn wens was. Wat is hij prachtig en met zijn kleine oogjes kijkt hij mij aan. Ik geniet zo van dit moment.

Maar helaas heeft dit moment niet lang mogen duren… ik begin me heel raar te voelen. Ik word licht in mijn hoofd, ik voel een enorme druk op mijn borst, ik ben misselijk. Met alle macht probeer ik mijn zoon op mijn borst te houden, omdat ik dit zo graag wilde, maar het gaat niet meer.

Mijn man neemt hem in z’n armen en ik kijk naar hen. Voor mijn gevoel ben ik er niet meer helemaal bij. Ik blijf maar aangeven dat ik me niet goed voel, maar krijg geen bevestiging. Stel ik me aan? Mijn man en de verpleegkundige leggen mijn zoon naast me, zodat onze wangen elkaar raken. Met een vinger streel ik hem. Ik heb het gevoel dat ik wegzak en doe mijn best om erbij te blijven.

“Mevrouw, het gaat niet goed met u en we gaan u nu onder narcose brengen.” Ik voel me zo ontzettend beroerd, dat daar mee instemmen voelt als een opluchting. Nog snel mag ik mijn man en zoon een kus geven, alvorens ze de operatiekamer verlaten. In de verte hoor ik nog een medewerker bellen voor bloed en dan is het zwart…

Na een bevalling wakker worden op de ic

Achtentwintig uur later word ik wakker. Ik lig op de ic aan allerlei toeters en bellen. Mijn man zit naast mij en ik vraag naar mijn zoon. Die gaat hij direct halen. Ik zak weer even weg. Wanneer hij terug is, leggen ze mijn zoon op mijn borst, tussen alle draadjes. Wat is dit ontzettend fijn.

Dan pas begin ik me te beseffen dat ik op de ic lig. Mijn man vertelt me dat ik 5,5 liter bloed ben verloren en dat het donderdag is. Ik begin te lachen, ik geloof er niets van. Toch is het zo. Ik ben 28 uur onder narcose geweest.

​​Ik heb een paar uren op de ok gelegen om de placenta stukje voor stukje met de hand te verwijderen en om het bloeden te stelpen.
Daarna ben ik naar de ic gebracht. Na een poosje bleek ik nog steeds teveel bloed te verliezen en hebben ze ballonnetjes in mijn liezen geplaatst. Dat was de laatste optie, anders moest ik weer naar de ok en moest mijn baarmoeder eruit.

Ik was zo verzwakt, dat men mij in slaap heeft gehouden aan de beademing, om zo mijn lijf de rust te geven om te kunnen herstellen.

Geen bevallingstrauma

Hoewel ik me nooit getraumatiseerd heb gevoeld door de hele bevalling, heb ik zeker wel veel verdriet gehad om alles wat er is gebeurd en wat ik heb gemist. Het voelde echt als een soort rouwproces waar ik doorheen moest. Er hebben dan ook heel wat tranen gevloeid.

En die heb ik ook gewoon laten gaan. Dit verdriet moest eruit, wegstoppen had geen enkele zin, want ik wist dat de klap dan later wel zou komen. Als hulpverlener wist ik dat ik eerst zelf dit proces moest doorlopen, alvorens ik anderen kon gaan helpen in hun proces. Ik moest schoon zijn, vrij kunnen werken, zonder dat het nog iets in mijzelf zou aanraken. Daar heb ik mezelf dan ook eerst uitgebreid de tijd voor gegeven.

Waarom ik dit verhaal nu met je deel?

Ik krijg van mijn cliënten heel vaak de vraag: ‘Hoe weet ik nu dat ik mijn bevalling goed heb verwerkt?’ Eigenlijk kan ik daar best heel erg kort antwoord op geven en dat is als het je leven niet meer dagelijks beïnvloed.

Dat je over je bevalling kunt praten, zonder dat je in tranen uitbarst.
Dat je iets over bevallingen kunt lezen of kunt kijken op tv, zonder weer direct in je eigen bevalling te zitten.
Dat je rust voelt in je lichaam en kunt genieten van aanraking en intimiteit.
Dat je je goed verbonden voelt met je kindje en oprecht blij kunt zijn voor anderen wanneer zij wel een fijne bevalling hebben gehad.

Maar het betekent niet dat je nooit meer mag/hoeft te huilen om wat je het meegemaakt.
​Goed verwerkt betekent niet nooit meer huilen.
Zoals je hebt kunnen lezen, ben ik op sommige momenten ook nog wel eens verdrietig, bijvoorbeeld als ik zo’n schriftje onder ogen krijg. Of wanneer ik heel sterk verlang naar nog een kindje, maar weet dat dat nooit meer realiteit gaat zijn.

Dat is volkomen oké. Dat mag er zijn.

En zo geldt dat ook voor jou. Je mag nog steeds zo nu en dan verdrietig zijn om wat je hebt meegemaakt, maar wanneer je merkt dat het dagelijks nog aanwezig is en het van grote invloed is op je leven, is het tijd om er iets mee te gaan doen.