Kijk je ontspannen naar Grey’s Anatomy… en ineens word je teruggeslingerd naar je eigen bevalling

Ik keek deze week een aflevering van Grey’s Anatomy (seizoen 20).
Het ging over een vrouw die HELLP had, zonder dat ze het wist.

Ze was in het ziekenhuis met haar man, omdat híj zijn pols had gebroken.
Terwijl ze daar zat, kreeg ze weeën.
Die zetten door en ze werd alvast naar de verlosafdeling gebracht.
Haar man zou later volgen.

En toen ging het mis.
Ze kreeg een epileptisch insult.
Spoedkeizersnede.
Baby gezond.
Maar zij kreeg een enorme bloeding en DIC (diffuse intravasale stolling).

De tweede helft van haar verhaal — is mijn verhaal.

Triggers overvallen je op momenten dat je het niet verwacht

Zo zit je voor je ontspanning iets te kijken…
en zo word je ineens keihard geconfronteerd met iets dat je diep vanbinnen raakt.

Als je een bevallingstrauma hebt, herken je dat vast.

Wanneer je getriggerd wordt, wil je weg uit de situatie.
Je zet de serie stop, zapt weg, loopt weg uit een gesprek, of doet alsof het je niets doet.

Dat is vermijden.
En vermijden is een traumareactie.

Waarom vermijden tijdelijk helpt, maar je op de lange termijn vastzet

Op de korte termijn helpt het je — je blijft overeind, je redt het even.
Zeker als je midden in de kraamtijd zit of net moeder bent geworden.

Maar op de lange termijn… is het bijna niet vol te houden.

Triggers komen op de gekste momenten.
Ze zuigen energie.
Je onderdrukt je emoties.

Langzaam maar zeker ga je ook vooraf al dingen vermijden:

• het uitstrijkje

• een verjaardag

• een babyshower

• kraamvisite

Het legt een bom onder je sociale leven.
Je trekt je steeds verder terug.
En dat is niet wie jij bent.

Het kan anders (echt)

Als je je traumatische bevalling écht goed verwerkt,
hoef je niet langer uit de weg te gaan wat pijn doet.

Triggers doven uit.
Je kunt weer oprecht blij zijn voor je vriendin die wél die fijne bevalling had.
Weer naar een babyshower, zonder knoop in je maag.
En die serie? Die kun je gewoon afkijken.

Mijn eigen reactie op de scène

Ik heb aan deze bevalling geen trauma overgehouden,
maar het is niet zo dat deze scène me niks deed.

Het beeld van de partner raakte me.
Zo zat mijn man ook met onze zoon huid-op-huid op de kraamafdeling,
terwijl ik op de OK lag, extreem bloedend,
omringd door een team dat met man en macht aan het werk was.

En dat terwijl een half uur daarvoor onze zoon
op een serene, rustige manier met een keizersnede werd geboren.
Hoe snel kan het tij keren…

Maar dat is oké.
Ik word niet angstig, niet emotioneel, ik hoef niet weg te zappen.
Het raakt me even en dat mag.

Het doel van traumaverwerking is niet dat je niets meer voelt

Het doel is dat je weer vrij kunt leven.
Zonder continu getriggerd te worden of op je hoede te zijn.
Dat de bevalling naar de achtergrond mag zakken.
Dat het niet langer je dagelijks leven bepaalt.

En dat is precies wat 96% van mijn cliënten ervaart na mijn hersteltraject.

Je hoeft niet maanden te wachten op hulp om je traumatische bevalling te verwerken

Mijn traject valt onder privézorg, met als groot voordeel dat je niet maanden op een wachtlijst hoeft te staan.

Binnen 0 tot 3 weken kun je starten.
En zes weken later voel je je een compleet ander mens.

Wil je niet langer afwachten en de shit in 2025 achterlaten?

👉 Klik hier en ontdek wat ik voor je kan doen.