Ik voel geen band met mijn baby – hoe kan dat?

En als je ook een heftige bevalling hebt meegemaakt, dan wil je zeker even verder lezen.

Veel moeders denken dat ze vanaf de eerste ontmoeting overlopen van moedergevoelens. Dat is ook wat ze van andere moeders horen: “Ik was direct verliefd op mijn baby”. En op social media lees je diezelfde verhalen.

Als dat bij jou niet zo is, schrik je en vraag je je af of er iets mis is.

Wanneer een moeder aangeeft dat ze geen band voelt met haar baby, wordt er al snel gedacht aan een postpartum depressie. En ja, dat kan de oorzaak zijn. Maar er is nóg een belangrijke reden waar vaak niet aan gedacht wordt: een heftige of traumatische bevalling.

Waarom een bevalling invloed heeft op je band met je baby

Na een bevalling hoort er een natuurlijke beweging plaats te vinden: moeder en kind die elkaar vinden, aanraken, ontmoeten. Het is een moment van uitreiking – jij naar je baby, je baby naar jou.

Maar soms wordt die uitreiking onderbroken. Bijvoorbeeld doordat je baby een slechte start maakte en meteen medische zorg nodig had. Of doordat jij zelf naar de OK moest. Of omdat paniek en overweldiging je zo overspoelden, dat je fysiek aanwezig was maar emotioneel al compleet was uitgecheckt.

Wanneer dat gebeurt, mist er iets essentieels in het prille begin. En dat kan zich uiten in een gevoel van afstand.

Hoe dat voelt in het dagelijks leven

Veel moeders beschrijven dat de zorg voor hun baby meer voelt als het afvinken van een to-do-lijstje dan als iets wat vanzelf gaat vanuit liefde en verbinding.

Je baby komt niets tekort – je geeft voeding, je verschoont, je zorgt. Maar er mist voor je gevoel iets essentieels: die stroom van moederliefde voelt geblokkeerd.

Een van mijn cliënten omschreef het eens als: “Het voelt alsof er glas tussen mij en mijn baby zit.”

Misschien schaam je je daar enorm voor. Denk je dat je een slechte moeder bent.

Daarnaast zie ik bij veel van mijn cliënten dat de baby zelf ook een trigger is. Het gehuil roept spanning op in je lijf, je verstijft of verkrampt, en je denkt: “Niet weer, alsjeblieft niet nog een keer.”

Het wordt vaak niet herkend

Wat ik in mijn werk vaak zie, is dat vrouwen in deze situatie eerst de diagnose postpartum depressie krijgen. En natuurlijk: dat kan soms kloppen.

En om het nog lastiger te maken: een bevallingstrauma en een postpartum depressie kunnen ook naast elkaar bestaan.

Maar opvallend vaak werkt de behandeling dan maar deels – of helemaal niet. Want als er onderliggend een bevallingstrauma speelt, moet dát eerst gezien en verwerkt worden. Pas dan kan er ruimte komen voor echte verbinding met je kindje.

Wat wél helpt

Wat je nodig hebt, is hulp bij het verwerken van die heftige bevalling. Precies dat bied ik in mijn kortdurende hersteltraject. Daarin werken we samen aan het verwerken van je ervaring, zodat je lijf en brein tot rust komen en het trauma geen blokkade meer vormt.

Vanuit daar kun je de beweging van uitreiking alsnog maken. In de online omgeving die bij het traject hoort, vind je een oefening die je helpt om dit zélf te doen met je baby.

Pas dan kan er weer ruimte komen voor verbinding. Voor ontspanning in je lijf. Voor het voelen van die liefde die er diep vanbinnen altijd al heeft gezeten, maar die door trauma geblokkeerd werd.

🎧 Wil je hier dieper over horen? In mijn podcast-aflevering over “Geen band voelen met je baby” leg ik dit uitgebreid uit en geef ik nog meer herkenning en praktische inzichten. Luister de aflevering hier.