Ik ben nog erg verdrietig over mijn bevalling, maar mijn partner begrijpt me niet

 

‘Alles is toch goed gekomen? Laat de bevalling achter je en ga toch alsjeblieft verder.’
Na een drukke avondspits zijn jullie samen op de bank geploft. Nog even samen een serie kijken op Netflix, nu jullie kleintje slaapt. Iets wat jullie ook elke avond samen deden toen je nog zwanger was.

Je gedachten dwalen af. In je hoofd ben je weer middenin de bevalling beland. Je voelt weer de fysieke pijn die je toen had en alles wat je hebt moeten doorstaan om dat kleintje op de wereld te kunnen zetten, passeert nu weer de revue.

Voor je het weet stromen de tranen weer over je wangen. Je voelt je verdrietig.
Er is zoveel dat je hebt gemist en wat je anders had gewild. Voorzichtig deel je je gevoelens met je partner. Voorzichtig, omdat eerdere pogingen meestal uitliepen op ruzie.

Terwijl je je hart probeert te luchten, kijkt je partner je niet begrijpend aan.
Hij lijkt, nu alles goed is afgelopen en jij fysiek grotendeels weer hersteld bent, maar niet te begrijpen dat de bevalling mentaal ook heel wat met je heeft gedaan en dat je je daar nog steeds niet oké bij voelt.

Natuurlijk wil je ook niets liever dan de hele bevalling achter je laten en verder gaan met je leven, maar hoe graag je dat ook wilt, het lukt je niet. Dagelijks denk je nog terug aan de bevalling en alles wat er toen is gebeurd. En daar heb je het behoorlijk moeilijk mee.

(waar in deze tekst hij staat, kun je ook zij lezen)

 

De echte klap van de bevalling kwam pas later

De eerste weken na de bevalling ging het nog wel. Je partner had een aantal weken vrij genomen van zijn werk, de eerste week had je ondersteuning van een lieve kraamhulp en je was vooral betoverd door dat lieve, kleine baby’tje dat negen maanden lang in jouw buik heeft mogen groeien. Daarnaast vroeg ook je fysieke herstel nog de nodige aandacht.
De echte klap kwam pas toen je fysiek net weer een beetje hersteld was. Net alsof daar eerder nog geen ruimte voor was.

Ineens dringt het tot je door wat je allemaal hebt moeten doorstaan om je kindje op deze wereld te kunnen zetten en voel je wat je hebt gemist. Een diep verdriet komt omhoog. Je voelt je ineens zo ontzettend alleen.

Je weet heel goed dat je dankbaar moet zijn dat jullie er allebei nog zijn en dat het zo is afgelopen. En natuurlijk ben je dat ook. Maar daarnaast is er ook het intense verdriet om alles wat zo anders is gelopen dan je ooit had gedacht.

 

Ieder op zijn eigen eilandje

Je verlangt naar troost, begrip en zachte, warme armen om je heen. Een partner die naar je luistert. Dat is wat je nu zo hard nodig hebt van je partner, maar wat hij je niet geeft. Hij snapt niet dat de bevalling zo’n grote indruk op je heeft achtergelaten en je nog steeds heel erg bezighoudt.

Door zijn reactie begin je aan jezelf te twijfelen. ‘Is het gek dat de bevalling me nog steeds zo bezighoudt en dat ik nog steeds zo verdrietig ben over wat er allemaal is gebeurd?’
En ondertussen voel je hoe er een kloof tussen jou en je partner ontstaat. Het is net alsof jullie ieder op je eigen eilandje zitten en er geen connectie meer tussen jullie is.

Je zou niet graag willen dat jullie relatie hierdoor gaat stranden. Maar hoe vind je elkaar weer? Hoe creëer je een wederzijds begrip, zonder afbreuk te doen aan ieders gevoelens en zonder dat het uitloopt op ruzie?

 

De geboorte van een kindje zet je leven en je relatie flink op zijn kop

Na de geboorte van een kindje verandert er veel binnen een relatie. Daar waar jullie eerst alleen partners van waren, zijn jullie nu ook veranderd in ouders van. Deze aanpassing kost tijd. Tel daarbij ook nog eens slaapgebrek op en je kunt je voorstellen dat deze aanpassingen aan je nieuwe leven spanning in de relatie oplevert. De emoties die loskomen na een heftige of traumatische bevalling zetten de relatie nog eens extra onder druk.

 

Dezelfde ervaring, maar de beleving is anders

Jullie hebben beide dezelfde bevalling meegemaakt en toch kijken jullie beide anders op de ervaring terug. Daar waar je partner vooral kijkt naar je fysieke herstel en opgelucht is dat het allemaal achter de rug is, heb jij nog dagelijks last van alles wat je hebt moeten doorstaan en wat je hebt gemist door de bevalling.

Het kan dan ook moeilijk zijn voor je partner om te horen hoe heftig of traumatisch de bevalling voor jou was. Zeker als hij er op een andere manier op terugkijkt. Maar dat je negatief terugkijkt op de bevalling, betekent niet automatisch dat je ook niet van jullie kindje houdt. Dat zijn twee verschillende dingen.

 

Hoe kun je het gesprek aangaan, wederzijds begrip creëren, zonder dat het uitmond in een ruzie?

Hieronder deel ik 5 tips die je hierbij kunnen helpen:

–      Blijf hoe dan ook met elkaar communiceren. En het klinkt misschien een beetje gek als ik dit zo zeg, maar maak liever flink ruzie met elkaar, als dat jullie stilvallen en niets meer tegen elkaar willen of kunnen zeggen. Want dan valt ook de stroming in jullie relatie stil, met alle mogelijke gevolgen van dien. Ruzie en bekvechten laat zien dat de liefde tussen jullie beide nog stroomt en dat er wil is om nog ergens voor te vechten.

–      Hoe moeilijk het misschien ook voor je is, je partner is niet tegen je. Probeer je voor te stellen dat hij anders kijkt naar de geboorte van jullie kindje en nog niet in staat is om te zien dat jouw ervaring anders is.

–      Ga aan de slag met je eigen verwerkingsproces. Soms is het zo moeilijk om je gevoelens ten aanzien van de bevalling in de juiste woorden te vatten, dat je het ook niet goed kunt overbrengen op een ander. Je eigen verwerkingsproces kan je helpen om je gevoelens om te zetten in de juiste woorden, zodat je het kunt delen met je partner.

–      Daar waar je je eigen ervaring hebt verwerkt, ontstaat er ruimte voor het perspectief van je partner. Precies daar in het midden kunnen jullie elkaar opnieuw vinden.

–      Maak tijd voor een gesprek en doe het niet tussen de bedrijven door. Heb volledige aandacht voor elkaar. En bereid je van tevoren goed voor op hoe je het gesprek het beste kunt openen. Ik zal je hiervoor twee voorzetjes geven:

1.    ‘Ik wil graag mijn gevoelens ten aanzien van de bevalling met je delen, omdat ik van jou en onze baby hou. Onze relatie is belangrijk voor me en ik merk dat het verschil tussen hoe jij en ik naar de bevalling kijken, letterlijk tussen ons in staat….’

2.    Of open het gesprek aan de hand van een metafoor, zoals ik uitleg in het filmpje hieronder.

Het meemaken van een heftige of traumatische bevalling kan letterlijk tussen jou en je partner in komen te staan, omdat jullie de bevalling beide vanuit een heel ander perspectief hebben ervaren. Je kunt je hier behoorlijk eenzaam door voelen, doordat je niet de steun van je partner krijgt die je juist nu zo hard nodig hebt. Ik hoop dat de vijf bovenstaande tips je helpen om meer wederzijds begrip en daardoor ook steun te creëren.

Herken je jezelf in deze situatie?
Ik ben wel benieuwd, aan welke tip heb jij het meeste gehad?