Blijvende klachten na bevalling: Loslaten wat je dierbaar is

Blijvende klachten na bevalling: Loslaten wat je dierbaar is

Die ene dag in haar leven, nu een aantal jaren geleden, zette haar leven op zijn kop.
Terwijl ze de wereld nieuw leven schonk, hing haar eigen aan een zijden draadje.
Gelukkig was de trek van het leven sterker dan de dood.
Ze is er nog.
Ze krijgt nog een kans en mag haar kinderen zien opgroeien.
Een groter cadeau kan het leven je niet schenken toch?
Die moet je met beide handen aangrijpen en dus werkte ze keihard aan haar herstel.
Ze kwam van ver en kwam, met hulp, ook ver.

Aan de buitenkant ziet ze er nog grotendeels steeds hetzelfde uit.
Behalve dan een paar extra oorlogswonden rijker.
Maar van binnen voelt het anders.
Er is in haar een stukje dood gegaan.
Precies dat stukje dat zij zo koesterde en lief had.
Dat stukje wat al jaren als een bloem in de knop in haar verborgen had gelegen en pas sinds een paar jaar tot volledige bloei was gekomen.
En nu is het weg.
Een verlies wat ze tot op heden nog niet volledig heeft kunnen nemen.
Ze blijft heimwee houden naar de persoon die ze ooit was.
Maar waarschijnlijk nooit meer zal worden.
Haar ogen zijn gericht op dat wat er achter haar ligt.
En daardoor kan ze niet goed zien wat er allemaal nog voor haar op haar ligt te wachten.
Ze staat met haar rug naar de toekomst.
Haar toekomst.

Ik vraag haar om een mat neer te leggen voor het stukje dat in haar is doodgegaan en om er vervolgens zelf naast te gaan liggen.
Om dood te zijn met dit dode stuk.
Ze gaat er opgekruld in foetus houding naast liggen.
Haar hand rust liefdevol op de mat.
Er ontstaat beweging… in de vorm van tranen.
Tranen die al die jaren wel zijn gevoeld, maar niet zijn gehuild.
Ze huilt in stilte.
Daarna komen er woorden.
Woorden van liefde en erkenning voor wat dit stukje voor haar betekende.
Woorden van gemis.
Haar lichaam begint te schokken.
Haar tranen worden nu vergezeld met het geluid van intens verdriet.
Daarna wordt het rustiger.

Ik vraag haar om na mij de volgende zinnen te herhalen:
“Ik erken wat je voor mij hebt gedaan en laat je nu met liefde los.”
“Ik moet verder”
“Het leven wacht op mij.”
Op hetzelfde moment komen er berichten binnen op haar telefoon.
Ze begint te lachen en zegt: “Zie je wel, het leven roept mij.”
Ze staat op en stapt met eerbied over de mat heen.
Hij ligt nu echt achter haar.
Nog even kijkt ze achterom.
Het is goed zo.
Ze heeft haar lot genomen.
Nu kan ze verder en staat ze met de neus richting de toekomst.
Waar nog zoveel op haar te wachten ligt.

Trauma gaat vaak hand in hand met rouw en laat zich zien op verschillende lagen. Daarom zet ik naast mijn reguliere techniek voor het verwerken van een bevallingstrauma ook vaak nog andere technieken in binnen het traject, zoals het opstellen. Elke vraagstuk is uniek, dus ook elke opstelling. Een opstelling raakt de ziel en het zet het aan om in beweging te komen. Om de emotie te voelen en het lot te nemen. Uiteraard is deze blog met toestemming geplaatst.