Veel vrouwen vinden het fijn om aan anderen hun bevallingsverhaal te vertellen. Ik ben daar ook een groot voorstander van, want het delen van je verhaal is een belangrijk onderdeel van het verwerkingsproces. En toch schuilt er ook een klein gevaar in, het onderwerp waar ik het in deze blog met je over wil gaan hebben.
Het delen van je bevallingsverhaal met mensen die oprecht naar je luisteren, zonder oordeel, mening of het delen van tips, kan enorm helend zijn als je een heftig of traumatische bevalling hebt meegemaakt. Je voelt je dan echt gehoord en gezien in je ervaring, iets wat veel vrouwen tijdens hun bevalling niet zo hebben ervaren.
Maar helaas is dit vaak niet het geval. Het lijkt in de meeste gevallen meer op het tegen elkaar op bieden wie nu eigenlijk de zwaarste bevalling heeft gehad. En betreft dat niet een van de aanwezige vrouwen, dan is er altijd wel een nicht, buurvrouw of een vage kennis die het erger heeft meegemaakt dan dat jij dat hebt gedaan.
Liever niet terugdenken aan je traumatische bevalling
Wat veel vrouwen doen, wanneer ze een heftig bevallingsverhaal van een ander horen, is hun eigen ervaring kleiner maken. Van de ander begrijpen ze helemaal dat ze zich rot voelt na zo’n bevalling, maar tegen zichzelf zeggen ze dingen als: ‘Waar doe ik nu eigenlijk moeilijk over, want het had allemaal nog veel erger gekund’ of ‘stel ik mezelf niet een beetje aan?’
Ze stoppen de bevalling en alle nare gevoelens weg, vinden dat ze dankbaar moeten zijn dat het allemaal zo is afgelopen en gaan door met leven. Of liever gezegd met overleven. Want het bagatelliseren van je eigen ervaring en het wegstoppen van de ware gevoelens die je nog steeds voelt als je aan je bevalling terugdenkt, is een overlevingsmechanisme.
Het houdt je op de korte termijn staande en maakt dat je een soort van kunt blijven functioneren, maar zorgt er tegelijkertijd ook voor dat je niet meer kunt genieten van leuke dingen in het leven en put je op de lange termijn uit. Probeer je maar eens voor te stellen hoeveel energie het elke dag weer kost om je werkelijke gevoelens en emoties weg te drukken en net doen alsof het allemaal prima met je gaat. Dat kost gewoon vreselijk veel energie.
In jouw ogen of in die van een ander zal er altijd iemand zijn die het nog zwaarder heeft gehad tijdens haar bevalling, dan dat jij dat hebt gehad. Maar wat voor jou goed is om te weten, is dat er geen universele schaal bestaat, waarmee we de heftigheid van een bevalling kunnen vaststellen. En al helemaal niet op basis van eventuele gebeurtenissen of interventies.
Jouw bevallingservaring is het enige dat telt
Het gaat er om hoe je je bevalling hebt beleefd. En als het voor jou heftig of traumatisch was, dan is dat zo, no matter what. Zelfs een bevalling die door je gynaecoloog of verloskundige wordt beschreven als een bevalling volgens het boekje, kan voor jou een traumatische ervaring zijn geweest. Misschien dan niet zozeer door de gebeurtenissen tijdens de bevalling, maar meer door hoe er met je om werd gegaan tijdens de bevalling.
Deze gevoelens en emoties zijn echt en mogen er zijn. Die hoef je niet weg te stoppen, omdat er misschien ergens op deze wereld iemand rondloopt die het in jouw ogen allemaal nog een gradatie erger heeft meegemaakt. Dat doet geen recht jouw ervaring en zorgt er al helemaal niet voor dat jij je er beter door gaat voelen.
Erken je gevoelens en emoties, laat ze er zijn en maak het voor de buitenwereld niet mooier dan het is. En merk je dat je er in vastloopt, weet dan dat er mensen zijn die je kunnen helpen bij het verwerken van je bevalling, zodat je je ook echt beter gaat voelen. Mensen zoals ik bijvoorbeeld.
Maakt deze blog iets in je los? Ik hoor het graag van je. Laat een reactie achter of stuur me gerust een mailtje. Uiteraard zal ik die ook persoonlijk beantwoorden.
Ik ben Anke Velstra, gediplomeerd en ervaren counsellor, bevallingstrauma therapeut & doula gespecialiseerd in bevalangst en bevallingstrauma.
