Je baarmoeder verliezen door de bevalling

Je baarmoeder verliezen door de bevalling. Ik wist niet eens dat het kon gebeuren tijdens een bevalling, totdat het mij overkwam. In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal met je.

Ik had een haat-liefde verhouding met mijn baarmoeder

Aan de ene kant was ik enorm trots dat in mijn lijf, in mijn baarmoeder mijn kindje had mogen groeien, maar aan de andere kant had mijn baarmoeder na haar geboorte ook voor veel ellende gezorgd. Placentaresten, baarmoederontsteking, bloedingen en drie keer met spoed na de ok in de eerste zes weken na haar geboorte.

Zelfs toen ik vier maanden later voor een second opinion naar een baarmoederspecialist ging, trof hij daar nog placentaweefsel aan.

Maar naarmate de jaren vorderden, begon de liefde voor mijn baarmoeder steeds meer te groeien.

Ik ontdekte dat ze voor mij zoveel meer betekende dan het huisje waar mijn kind in mocht groeien. Mijn baarmoeder was mijn basis, de plek van creatie. De plek waar nieuwe ideeën geboren mochten worden.

Mijn baarmoeder was voor mij de bron van mijn vrouwelijkheid en ik voelde een steeds diepergaande connectie met haar.

Ik voelde een steeds diepere connectie met mijn baarmoeder

Toen ik ruim 7 jaar later voor de tweede zwanger mocht raken, was ik in de zevende hemel.
En door die hele diepe connectie, heb ik alles gevoeld. De eisprong, de bevruchting, de innesteling. Mijn hele hart en ziel wisten al dat ik zwanger was, voordat ik ook maar een test had gedaan.

Zo bijzonder om te mogen meemaken.

De eerste helft van mijn zwangerschap verliep voorspoedig. Maar bij de 20 weken echo bleek ik een zogenaamde placenta previa te hebben. Dat betekent, om het maar heel plat te zeggen, een placenta die voor de uitgang lag.

Maar ik moest me vooral niet druk maken, want in de meeste gevallen trekt de placenta omhoog door de groei van de baarmoeder. Helaas was ik daar niet eentje van.

De rest van de zwangerschap werd ik geplaagd door bloedverlies en meerdere ziekenhuisopnames. De placenta verschoof geen centimeter en de keizersnede werd gepland.

Je baarmoeder verliezen door de bevalling? Daar had ik nooit bij stil gestaan

Ik wilde goed voorbereid zijn op wat ik kon verwachten en nadenken over mijn wensen voor de bevalling. Ik dook zo’n beetje in elk wetenschappelijk onderzoek dat ik maar kon vinden over placenta previa en ontdekte al vrij snel dat zo’n bevalling gepaard kon gaan met veel bloedverlies. En dat men dan in het uiterste geval kon besluiten om je baarmoeder te verwijderen, om jou te kunnen redden.

Dat raakte me op dat moment enorm. Dit was zo wat ik niet wilde…

Ook leerde ik dat de complicatie placenta accreta ook kan voorkomen naast een placenta previa. De placenta ligt dan niet alleen voor de uitgang, maar zit ook vastgegroeid in de wand van de baarmoeder. Een situatie die nog veel gevaarlijker was en voor nog meer (ongecontroleerd) bloedverlies kon zorgen.

Ik wilde weten wat mijn opties waren in deze situaties en besprak ze met mijn man en vriendin (toen werkzaam in het ziekenhuis waar ik wilde bevallen als arts-assistent gynaecologie). Beide zouden bij mijn keizersnede aanwezig zijn en mijn wensen bewaken.

Mijn angst werd waarheid

Na meerdere opnames door bloedverlies en onrust in mijn buik, hebben we het samen gered tot de geplande keizersnede. Ik denk dat er maar weinig vrouwen zijn die zo ontspannen hun keizersnede tegemoet gingen. Het zat er eindelijk op voor mij, mijn missie was volbracht.

De keizersnede zelf was prachtig, helemaal volgens mijn wensen en ook menig protocol heeft men daar voor los moeten laten. Mijn wens was een zo mooi mogelijke bevalling, waar ik later met een goed gevoel op kon terugkijken. Dit stond bovenaan mijn geboorteplan en elke zorgverlener heeft hier zijn uiterste best voor gedaan.

Maar na de geboorte van mijn zoon, ging het gruwelijk mis. Ik begon enorm te bloeden en bleek zowel placenta previa als placenta accreta (increta) te hebben. Binnen een kwartier was ik al 2,5-3 liter bloed kwijt. Ik raakte in shock en werd onder narcose gebracht. Daar kon ik me in vertrouwen aan overgeven. Mijn wensen waren besproken en vastlegt en mijn man en vriendin waren mijn ‘womb keepers’.

Mijn angst werd waarheid

Toen ik 28 uur later op de ic wakker werd, bleek ik 5,5 liter bloed te hebben verloren.
Een van mijn eerste vragen was: ‘Zit hij er nog in?’ Daarmee doelde ik natuurlijk op mijn baarmoeder. Dat was het geval…

Ze hadden eerst alle opties geprobeerd. De opties die ik zelf had uitgeplozen. Mijn vriendin was de gehele ok aanwezig gebleven en heeft ervoor gewaakt. Mijn man is regelmatig gebeld voor overleg. Het gaf me zo’n goed gevoel dat mijn wensen hierin volledig gerespecteerd en gevolgd waren.

In de dagen na de bevalling kwam de gynaecoloog regelmatig langs om te praten over mijn bevalling. Tussen neus en lippen door liet hij al een paar keer vallen dat mijn baarmoeder er nog in zat, maar ik moest niet vragen hoe. Later zouden we het daar wel over gaan hebben.

Dat later was al heel snel. Ik lag een week in het ziekenhuis om te herstellen en na 1 nacht thuis werd ik alweer opgenomen. Baarmoederontsteking en mogelijk nog een placentarest. Na een nachtje antibiotica infuus mocht ik met tabletten naar huis.

Na ruim twee weken, de laatste dag van de kraamzorg, voelde ik dat het mis was. De kraamverzorgster voelde aan mijn buik en ontdekte dat mijn baarmoeder weer was gegroeid en net onder mijn navel zat. Ik had pijn en mijn buik voelde enorm hard en opgezet.

’s Middags konden we in het ziekenhuis terecht en toen ze gingen kijken met de echo, zagen ze dat mijn baarmoeder gevuld was met minimaal 1 liter bloed, placentaresten, maar ook dat de wanden van de baarmoeder zo dun waren, dat curetteren geen optie was.

Hij haalde er een collega bij en samen keken ze nog eens. Daarna keken ze me beide aan… ‘het is einde verhaal of niet?’ Ja, dat was het. Hij moest er zo snel mogelijk uit. Eerst vond er nog uitgebreid overleg plaats of mijn lijf zo snel zo’n zware operatie weer aan kon, maar er was gewoon geen andere optie.

De volgende middag werd ik geopereerd.
Terwijl ik op de operatietafel lag en de laatste dingen voorbereid werden, biggelden de tranen me over mijn wangen. Ik ging iets verliezen wat mij heel dierbaar was en was bang. De gynaecoloog en een operatieassistente zagen dit, pakten vervolgens beide een hand van me vast en streken me liefdevol over mijn armen. ‘Ik heb je een keer zo heftig zien bloeden, dat gaat niet weer gebeuren, we nemen nu alle voorzorgsmaatregelen die we kunnen treffen en gaan goed voor je zorgen’, zei de gynaecoloog.

En toen was het zwart…

Ik was niet alleen mijn baarmoeder verloren, maar ook mijn nog aanwezige kinderwens

De eerste maanden ben ik zo intens verdrietig geweest door dit verlies. Het voelde zo dubbel, ik was intens gelukkig met de komst van mijn zoon, maar wist ook dat ik dit nooit meer zou meemaken. Heel wat tranen hebben er gevloeid.

Op een gegeven moment merkte ik dat mijn hoofd het wel wist, maar mijn ziel het niet kon vatten. Ik ging op zoek naar alles over draagmoederschap, baarmoedertransplantaties, etc. Ik werd op sommige momenten echt helemaal gek van mezelf. Ik heb mijn docent van mijn opleidingen systemisch werken hierbij om hulp gevraagd (systemisch werken gaat over de ziel) en na een hele intense opstelling, kon ik meer berusting voelen op dat vlak.

Maar het verlies deed veel meer met me.
Ik voelde me geen complete vrouw meer. Ik voelde een vrouw met een groot, zwart, gapend gat in haar buik. Het zien van maandverband reclames, het lezen van social media berichten over de womb Wisdom, ze deden me allemaal zo’n pijn.

Ik ging door een intens rouwproces.
En zolang ik daar nog midden in zat, kon ik mijn werk als bevallingscounsellor en nu ook als doula niet oppakken. Dan zou ik niet vrij van mijn eigen emoties en gevoelens kunnen werken en daarom heb ik er ook mee gewacht tot ik mijn eigen proces had doorleefd.

Inmiddels ben ik 3,5 jaar verder en heb ik meerdere dingen gedaan om mezelf verder te helpen bij de verwerking van dit verlies. Ik heb energetisch de leegte op laten vullen, waardoor ik me weer volledig een en vrouw voel. Daarnaast weet ik inmiddels ook dat ook al mis ik fysiek mijn baarmoeder, ze energetisch nog steeds aanwezig is in mijn lichaam en ik er nog steeds contact mee kan maken. Dat voelt goed en geeft rust.

Je mag eerlijk van me weten dat het tijdens het schrijven van deze blog er echt wel wat tranen over mijn wangen gerold zijn. Het goed verwerkt hebben, betekent dan ook niet dat je nooit meer verdrietig mag zijn. Het betekent dat je berusting hebt gevonden in wat er is gebeurt en dat het je dagelijks leven niet meer beïnvloed. 

Ben jij ook je baarmoeder verloren door de bevalling en heb je behoefte aan contact, stuur me dan gerust een berichtje via contact@ankevelstra.nl