Alles wat je aandacht geeft, groeit. Behalve…

Op 13 december 2019 werd mijn zoon twee en sindsdien zegt hij ook echt heel vaak ‘nee’.
Het is net alsof er vanaf dat moment een knopje in zijn hoofd omging, dat zei: ‘Vanaf nu mag ik het allemaal wel even zelf bepalen.’

‘Brendt zullen we de schoenen aantrekken?’
‘Nee.’

‘Brendt we gaan nu even het speelgoed opruimen.’
Je voelt hem wel aankomen…
‘Nee.’

Welkom in de uitdaging die moederschap heet.

Nog even een slaapje doen in de middag?
‘Nee.’

Ergens baalde ik daar wel erg van, want zijn slaapje was ook mijn rustmomentje op een lange dag met een zeer energieke peuter.
Hij was van mening dat overdag slapen voor baby’s was en dat hij prima zonder kon.
Dat ging hem de eerste dagen alleen nog niet zo goed af.
Hij viel op de vreemdste plekken in huis in slaap, tot onze grote hilariteit.

Maar het heeft ook een minder leuke kant

Sinds het moment dat meneer overdag niet meer wilde slapen, was het ook gedaan met onze makkelijke slaper in de avond.
Hij maakte er potje van en het was vaak 21.30 voordat hij sliep.

Eerst ben je als ouder nog een beetje voorzichtig.
Misschien heeft hij last van verlatingsangst.
Maar hoe meer wij er mee bezig waren om hem te laten slapen, hoe moeilijker het werd.

Zoals Aristoteles zo mooi zei: ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit.’

Dus ook meneer zijn: ‘Ik wil niet slapen’ fase.

Gisteravond was ik er klaar mee

Ik heb hem streng, doch duidelijk verteld dat we dit niet meer gingen doen en dat we nu gingen slapen. En toen meneer meende om direct weer zijn bed uit te klimmen, heb ik hem daar vriendelijk, maar duidelijk, direct weer in teruggelegd.

Zijn hevige protestgehuil zwakte al snel af en toen ik hem na een paar minuten nog een nachtzoen kwam geven, lag hij rustig in zijn bed.
Ik heb nog even wat was opgevouwen op de overloop, terwijl het op zijn kamertje stil bleef.
En binnen niet al te lange tijd was meneer vertrokken naar dromenland.

En deze zelfde aanpak bleek ook te werken voor zijn middagslaapje, die hij nu doet, terwijl ik deze e-mail aan je schrijf. Zo fijn!

In dit geval gaat het gezegde: ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit‘, op.
Hoe minder aandacht wij aan hem en het lastige slapen gaven, hoe beter hij het weer ging doen.

Alles wat je aandacht geeft, groeit gaat voor veel meer situaties op

Hoe meer ik mijn planten aandacht geef (lees op tijd water geef), hoe beter ze groeien.

Hoe meer ik me richt op wat ik wil bereiken in mijn bedrijf, hoe meer acties ik daarvoor zal ondernemen en mijn bedrijf die richting op zal groeien.

Toch is er ook een situatie waarin het niet opgaat

En dat is in het geval van angst.
Veel vrouwen hebben na een traumatische bevalling last van angst:

– Angst om de zorg voor hun kindje uit handen te geven.
– Angst dat henzelf of een naaste iets ergs gaat overkomen.
– Angst om nog een keer te moeten bevallen, terwijl erg nog wel een kinderwens is.

Misschien herken je deze angst ook wel bij jezelf.

Angst die behoorlijk heftig kan zijn en die je daarom ook liever niet wil voelen.
Misschien ook wel omdat je bang bent dat de angst zal groeien naarmate je het meer en meer aandacht geeft. Veel liever druk je deze angst weg.

Maar angst groeit niet door het aandacht te geven, angst groeit juist door het weg te drukken, met alle mogelijke gevolgen van dien.

Stel je maar eens voor dat je tot je middel in een zwembad staat. Met 1 hand druk je een bal onder water. Dat kun je best een poosje volhouden als het moet.
Je kunt heen en weer lopen, je andere hand gebruiken, terwijl de bal onder water blijft.
Tot er een moment komt dat je even niet oplet.
Wat gebeurt er dan?
De bal ontsnapt vanonder je hand en vliegt met een knal uit het water omhoog.
En als je een beetje pech hebt, krijg je hem vol in je gezicht.

Zo werkt het ook met angst. Angst kun je wegdrukken, maar tegelijkertijd kost je dat bakken met energie. Ook kun je niet vol met je aandacht bij het moederschap of bijvoorbeeld je werk zijn, want je moet die bal die je onder water gedrukt houdt natuurlijk wel steeds in het oog houden.
Hoe dieper je de angst wil wegdrukken, des te harder hij op een ongelegen moment terug zal komen.

Tot je op het punt komt, dat jij geen angst meer hebt, maar de angst jou heeft.

Erken de angst en geef het de ruimte

De enige manier om deze angst te overwinnen, is door het op de juiste manier aandacht te geven.
De angst toe te laten, te erkennen, je ervan bewust te worden dat hij er is en ermee te leren omgaan.
Angst groeit niet door het aandacht te geven.
Angst kan, met de juiste aandacht, juist uitdoven.

Hoe doe je dat?

Allereerst helpt het om vanaf nu nieuwsgierig te zijn naar je angst. Druk hem niet direct weg, zodra je hem voelt opkomen, maar nodig hem maar eens uit.
Erken dat het er is en zeg tegelijkertijd tegen jezelf dat je je nu niet meer in de situatie van toen bevindt. Dat je veilig bent. Bedank de angst dat het je heeft willen beschermen.

Je zult zien dat de angst dan vanzelf na een korte, flinke piek wegzakt.
Wanneer je angst qua heftigheid nog maar op 50% of minder zit van wat het net was, heb je je angst genoeg aandacht gegeven en kun je verder gaan met wat je van plan was om te doen.

Hoe vaker je dit op deze manier doet, hoe meer de angst zal uitdoven.

Daarnaast is het belangrijk dat je zorgt dat je je bevalling op de juiste manier hebt verwerkt.
En daar bedoel ik mee dat de herinnering aan je bevalling op de juiste manier is weggeschreven in het lange termijn geheugen, zodat je angst niet voortdurend opnieuw getriggerd wordt. Dan kan je inwendige alarmsysteem tot rust komen, waardoor je jezelf ook rustiger gaat voelen.

Dit kun je op verschillende manieren doen. Bijvoorbeeld door: EMDR, cognitieve gedragstherapie of de 3-step Rewind (die ik zelf toepas). Belangrijk is dat je manier kiest die het beste past bij jou past.

In veel gevallen gaat: ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit’, op, behalve in geval van angst. Angst dooft juist uit als je het op de juiste manier aandacht geeft.